از یاران علی (ع)

رشید گفت: من هم در راه خدا صبر می کنم و تا بتوانم فضائل و مناقب و مدح شما را بجا می آورم 

حضرت فرمود:اگر چنین کنی،در روز قیامت با من محشور می شوی و در کنار ما خواهی بود. چندین سال

بعد،رشید را دستگیر کردند و به نزد ابن زیاد بردند. وی در این هنگام حاکم کوفه بود. 

ابن زیاد از رشید پرسید:شنیدم مدحو منقبت مولایت علی(ع) را می کنی؟

  رشید فرمود:بله،خدا به ما توفیق داده که همیشه در حال عبادت و ذکر باشیم. ابن زیاد 

گفت:مولایت دربارۀمن به تو چه گفته است. رشید فرمود:مولایم فرموده که تو قاتل من

 هستی. دست و پا و زبان مرا می بری و مرا بهشهادت می رسانی. ابن زیاد گفت:برای

 این که بدانی علی(ع) به تو دروغ گفته و سخنان او همه کذب از آب درآمده تو را آزاد 

می کنم. سپس دستور داد که وی را آزاد نمایند. وقتی رشید از کاخ بیرون رفت،یکی از 

نزدیکان حاکم به او گفت:رشید مرد خطرناکی است. او مدّاح امیرالمؤمنین علی(ع) است

 و مردم را ضدّ تو و حکومت به شورش وا می دارد.

 ابن زیاد دستور داد که دوباره وی را دستگیر نمایند. وقتی وی را آوردند،دستور داد که

 دست و پایش را ببرند،اما زبانش را سالم نگهدارند،تا حرف علی(ع) راست از آب در نیاید.

وقتی دست و پایش را بریدند،او را رها کرده و رفتند،دختر رشید خود را به جسد نیمه

جان پدر رسانید و گفت:پدر سوزش دردت چطور است.رشید فرمود:دلم خوش است که 

در راه مولایم این طور شدم؛مرا به خانه ببرید. وقتی او را به خانه بردند،به بستگان و مردم

خبر دادند که هر کس می خواهد از اسرار و اخبار امیرمؤمنین علی(ع)با خبر شود به خانۀ

 رشید برود. مردم در خانۀ او جمع شدند و رشید با آخرین رمق خود از فضائل و حقّانیّت 

حضرت علی(ع) برای مردم صحبت کرد. وقتی این خبر به گوش حاکم ستمگر رسید،دستور

داد زبانش را ببرند تا وی نتواند سخن حق را به گوش مردم برساند. دستور،عملی شد و 

همان شب رشید به شهادت رسید تا به خاطر دوستی حضرت علی(ع)با حضرتش 

محشور شود.